Dzieci Szatana.

Jego pierwsza żona popełniła samobójstwo nosząc pod sercem jego czwarte dziecko. Dwie córki, którymi nie mogła się zaopiekować jego matka, wylądowały w przytułku. Druga żona w odpowiedzi na liczne zdrady, weszła w miłosny trójkąt ze znanym berlińskim malarzem Munchem. W końcu zginęła z ręki, w której wypalił pistolet kolejnego kochanka.

Miał szóstkę oficjalnych dzieci, z którymi nie chciał mieć nic wspólnego. Odbił żonę najlepszemu przyjacielowi. W Krakowie, lokal, w którym nauczał doprowadził do bankructwa. Był alkoholikiem. Wyznawał zasadę, że zło jest nieodrębną częścią każdego człowieka. Był pierwszym polskim satanistą.

Ale to on stworzył falę, która odbijając się o brzeg rzeczywistości, stworzyła białą puszystą pianę, a z tej piany wynurzył się Kabaret. Ludzie chodzący w czarnych płaszczach i kapeluszach tylko dlatego by ukryć porwane ubrania, które nie odpowiadały mieszczańskiemu środowisku.
Dawno, dawno temu, gdy do pierwszej Wojny Światowej było jeszcze 15 lat, do Krakowa przyjechał, dostojnie we frak ubrany ciemny jegomość. Postać, o której słyszała cała Europa. Legenda. Stanisław Przybyszewski.
Wysiadł z wagonu obskurnej trzeciej klasy. Wyłaniając się z obłoków ciepłej pary wpadł w objęcia czekających na peronie oddanych mu sług. Zastęp ludzi chcących przebywać ze swoim mistrzem. Ugościli, zapewnili mieszkanie, utrzymywali służbę, dostarczali jedzenie i fortepiany, tylko po to by miał czas mówić o sztuce. Pięknie o niej mówił. W stanie skrajnego upojenia alkoholowego, głosił tezy Młodej Polski. Sztuki ponad wszystkim. Sztuki dla Sztuki.

Fani wynieśli go na piedestał, do tego stopnia, ze spotykali się w knajpie na piętrze – kawiarni Turlińskiego o wdzięcznej nazwie PAON. Momentalnie stał się artystycznym przywódcą, mentorem przebywającej z nim krakowskiej cyganerii artystycznej. Oddziaływał na środowisko literackie i malarskie, które później było kluczowym składnikiem Zielonego Balonika, pierwszego Polskiego kabaretu. Nie obchodziło nikogo, że był niszczycielską siłą. Nazywany satanistą, doprowadzał do śmierci i zniszczenia każdą rzecz i osobę, jaką brał w swoje objęcia. Zachwycał i pociągnął za sobą najbliższych. To on stworzył środowisko. On zapoczątkował i inspirował rozmowy o sztuce. Późne śpiewanie pieśni, i granie Chopina. Zasiał ziarnko buntu w ludziach. Które po kilku latach wykiełkowało i mimo, ze nurt artystyczny się zmienił, nadal przyświecał mu jeden nadrzędny cel. Zmiana, rewolucjonizm i chęć wykreowania nowego.

Na tej podwalinie powstał w Polsce Kabaret i do dziś są kultywowane te wartości. Isnieją genialne Kabarety. Nie oceniajcie wszystkiego z powodu widoku z telewizora. Przecież to właśnie w piwnicach a nie w programach śniadaniowych powstaje sztuka.